Tekst achterflap

Het stakingsrecht staat niet in een Nederlandse wet, maar in het Europees Sociaal Handvest (ESH). Zo’n tien jaar terug heeft de Hoge Raad in de Enerco- en Amsta-arresten een op dat verdrag gebaseerd beslismodel gegeven om de (on)rechtmatigheid van een collectieve actie te beoordelen. In dit boek wordt uitgebreid beschreven hoe rechters sindsdien een staking taxeren. Ook wordt gekeken hoe internationale toezichthouders, zoals het Europees Comité voor Sociale Rechten dat het ESH uitlegt, over het stakingsrecht denken. Extra aandacht wordt gegeven aan de uitspraak van dat comité uit 2024 over de rechtspraak in ons land sinds die Enerco- en Amsta-uitspraken. Het boek volgt het systeem van het ESH en beantwoordt vragen als wie mag staken, wat is een (belangen)geschil, welke actievormen mogen naast de klassieke staking, welke grenzen mogen aan zo’n staking worden gesteld om bijvoorbeeld de rechten en vrijheden van anderen, openbare orde of volksgezondheid te beschermen en welke spelregels van belang zijn. Ook wordt gekeken naar het actierecht van de werkgever, dat ook in het ESH erkend is. Hoewel de jurisprudentie steeds kritisch wordt besproken, kan die er in grote lijnen mee door. Op een vijftal punten wordt voorgesteld de rechtspraak te veranderen: geen waarschuwingsstaking tegen de eigen werkgever, geen buitenstaanders, een impliciete vredesplicht bij standaardbepalingen in een cao, een aanzegging van minstens 120 uur en een verplicht veiligheidsoverleg tussen partijen. Deze punten worden samengevat in een wetsvoorstel: een stakingswet voor deze eeuw.

Details