Tekst achterflap

Bij veel Nederlanders heerst de hardnekkige veronderstelling dat na een schadeveroorzakende gebeurtenis, de veroorzaker beter niet te veel kan zeggen. Die veronderstelling is onjuist, maar lijkt desalniettemin te worden bevestigd door in veel verzekeringspolissen voorkomende bepalingen, die inhouden dat de verzekerde geen aansprakelijkheid mag erkennen. Dit boek doet verslag van een onderzoek naar de achtergrond, de juridische betekenis en het werkelijke belang van polisbepalingen die een verbod tot erkenning van aansprakelijkheid bevatten. Het blijkt dat door de wijze waarop de verbodsbepalingen zijn geformuleerd, de grenzen worden opgezocht van verschillende juridische verplichtingen van de verzekeraar ten opzichte van de eigen verzekerde en de betrokken benadeelde. De verbodsbepalingen passen bovendien niet bij de hedendaagse grotere aandacht, óók van verzekeraars zelf, voor emotioneel herstel en persoonlijk contact. Het onderzoek loopt uit op een oproep om de achterhaalde verbodsbepalingen te schrappen, en doet een concreet voorstel voor een alternatieve polisbepaling die juridisch wél in orde is, die past in de huidige tijd en die tegemoetkomt aan de belangen en behoeften van verzekerden, benadeelden en de verzekeraar.

Inhoudsopgave

1 Inleiding; 2 De totstandkoming van artikel 7:953 BW; 3 Het verbod tot erkenning van aansprakelijkheid in de praktijk; 4 Gevolgen van overtreding van het verbod tot erkenning van aansprakelijkheid; 5 Het verbod tot erkenning van aansprakelijkheid is in strijd met het recht; 6 De zorgplicht van de verzekeraar; 7 De beroepsaansprakelijkheidsverzekering; 8 Tot slot: hoe nu verder?

Details