Korte beschrijving/Annotatie

In de loop van de jaren ’30 rijpte het plan om hoogbejaarden in een levenseindeverblijf bijeen te brengen teneinde hen daar op een waardige manier op hun dood voor te bereiden.

Tekst achterflap

Oud-wiskundeleraar Tom Groenhoff bereikt in 2040 de allengs minder gezegende leeftijd van 85 jaar. Ten gevolge van een twee jaar eerder aangenomen wet, de Wet algemene begeleiding levenseinde ouderen (Wablo), moet hij zich melden bij een opvanghuis voor hoogbejaarden. Daar zal hij op waardige wijze op zijn levenseinde worden voorbereid, althans volgens de Wablo. Of is er sprake van een duivels plan om hoogbejaarden te ‘ruimen’? Is er sprake van een eindstation? Al in 2018/2019 laaiden de discussies rond ethische kwesties hoog op. Wat was het nut van operaties bij hoogbejaarden? Moest je wel eindeloos doorbehandelen? En wie ging er eigenlijk vóór: de pasgeboren baby met heel veel afwijkingen die slechts ten koste van enorme bedragen behandeld konden worden; óf de topfitte bejaarde die altijd gezond geleefd had, maar nu door een ongeval langdurige en vooral ook peperdure zorg nodig had. De discussies waren heftig, maar een antwoord kwam er niet. In de jaren ’20 liepen de zorgkosten gevaarlijk hoog op. Die almaar stijgende kosten moesten bovendien opgebracht worden door een relatief slinkende groep werkenden. De noodklok werd geluid. De ‘oplossing’ kwam in 1938 via de Wablo in zicht, vooral ook omdat één partij, ONB (Ons Nederlands Belang), het in de tweede helft van de jaren dertig vrijwel alleen voor het zeggen kreeg. Groenhoff meldt zich niet, hij duikt onder. Op ingenieuze wijze weet hij de dans een jaar lang te ontspringen, maar in 2041 loopt hij door een stommiteit tegen de lamp en belandt in een levenseindeverblijf met de illustere naam Methusalem.

Slogan/Promotie

Oud-wiskundeleraar Tom Groenhoff bereikt in 2040 de allengs minder gezegende leeftijd van 85 jaar. Ten gevolge van een twee jaar eerder aangenomen wet, de Wet algemene begeleiding levenseinde ouderen (Wablo), moet hij zich melden bij een opvanghuis voor hoogbejaarden. Daar zal hij op waardige wijze op zijn levenseinde worden voorbereid, althans volgens de Wablo. Of is er sprake van een duivels plan om hoogbejaarden te ‘ruimen’? Is er sprake van een eindstation?

Biografie

Rob Kerkhoven groeide op in de Achterhoek. Aan het Baudartius Lyceum in Zutphen volgde hij het gymnasium. Na een blauwe maandag in het leger ging hij geschiedenis studeren aan de Universiteit van Amsterdam, aan het Historisch Seminarium. Al voor zijn kandidaats gaf hij geschiedenis aan twee mavo’s in Amsterdam. In 1983 behaalde hij zijn doctoraal en vond emplooi aan het Zuyderzee College in Emmeloord. Na 25 jaar voor de klas hield hij het onderwijs voor gezien. Hij ging columns schrijven voor de Leeuwarder Courant en Heerenveense Courant. Daarnaast werkte hij als adviseur bij het COS in Lelystad, het Centrum voor Internationale Samenwerking. In 2006 debuteerde hij met ‘Vorden, van twaalf bakkers naar drie’, in 2008 gevolgd door ‘Tweeëntwintig Kerels’, een boek met elf voetbalverhalen. In 2017 kwam het autobiografisch getinte ‘Mijn Elfhuizentocht, 1951-2016’ uit. En nu verschijnt ‘Ouderenzorg. Eindstation Methusalem’.

Inhoudsopgave

Sonderabteilung Bejaardenberg Fit, fitter, fitst De illiberale staat Wiskunde Solidariteit Bh AOW-leeftijd Uit logeren Tortelluistervinkjes Wasgoed

Details